O czym jest wystawa
„Zrabowane. Wykorzenione” to wystawa edukacyjna przedstawiająca historię dzieci, które podczas II wojny światowej zostały „zrabowane” z krajów Europy Środkowej i Środkowo-Wschodniej przez niemieckie władze okupacyjne i wywiezione do Niemiec, gdzie miały zostać poddane procesowi germanizacji. Wskazuje ona także na współczesne przykłady łamania praw dziecka – gdyż zbrodnie te nie były popełniane wyłącznie w nazistowskich Niemczech.
Dla kogo jest wystawa
Wystawa adresowana jest przede wszystkim do uczennic i uczniów w wieku 14–19 lat oraz nauczycielek i nauczycieli, którym powinna służyć jako pomoc edukacyjna.
Jak wygląda wystawa
Wystawa składa się z trzynastu plansz: planszy tytułowej, jedenastu plansz tematycznych oraz planszy końcowej. W wersji podstawowej jest ona prezentowana na roll-upach, a wymiary każdej z plansz to 100 × 200 cm. Dostępne są egzemplarze wystawy w językach: polskim, angielskim, niemieckim, czeskim i ukraińskim. Każdy egzemplarz jest tylko w jednym języku.
Wypożyczenie wystawy
Polskojęzyczną wersję wystawy można wypożyczyć w Fundacji „Krzyżowa” dla Porozumienia Europejskiego. Zainteresowane szkoły i instytucje prosimy o kontakt z sekretariatem: sekretariat@krzyzowa.pl, tel. +48 74 851 00 301.
W jaki sposób korzystać z wystawy jako pomocy edukacyjnej
Wystawa powstała jako pomoc edukacyjna przeznaczona dla osób uczestniczących w warsztatach o zrabowanych dzieciach. Po wystawie oprowadzać może nauczycielka/nauczyciel lub edukatorka/edukator, którzy wcześniej zapoznali się z historią zrabowanych dzieci. Po odpowiednim przeszkoleniu może to być także uczennica lub uczeń w ramach edukacji rówieśniczej. Z myślą o nich powstał ten przewodnik.
Czy wystawę można obejrzeć niezależnie, bez udziału w warsztatach?
Wystawa może być prezentowana niezależnie od warsztatów. Mogą ją oglądać uczennice i uczniowie, a także odbiorcy dorośli. Mamy nadzieję, że wówczas będzie przystępnym wprowadzeniem w temat rabunku i germanizacji dzieci, jak i zachętą do pogłębienia tego tematu. Zainteresowanym polecamy lekturę esejów historycznych.
Kody QR
Na wybranych planszach wystawy znajdują się pola z kodami QR. Odsyłają one do tej strony internetowej, na której zamieszczono szczegółowe omówienie haseł widocznych nad kodem QR. Artykuły na stronie internetowej uzupełniają informacje prezentowane na planszy, rozwijają kwestie zasygnalizowane przez poszczególne ilustracje i opisy. Podejmują również zagadnienia istotne dla zrozumienia tematu rabunku i germanizacji dzieci, których zamieszczenie bezpośrednio na planszy zaburzałoby płynność narracji.
Czy czytać wszystkie kody QR?
Lekturę tekstów, do których odsyłają kody QR, należy potraktować jako zadanie dodatkowe, poszerzenie wiedzy. Ich znajomość nie jest niezbędna, gdyż podstawowe kwestie są prezentowane na głównych planszach wystawy. Zapoznanie się z tymi treściami jest jednak zalecane – szczególnie podczas działań edukacyjnych.
Jak korzystać z kodów QR podczas pracy edukacyjnej?
Treści, do których odsyłają kody QR, powinna przybliżyć osoba, która oprowadza po wystawie. Zaproszenie do samodzielnego skanowania wszystkich lub wybranych kodów może jednak stać się elementem dodatkowych aktywności po oprowadzeniu (lub w jego trakcie). Może to być na przykład wyszukiwanie poszczególnych treści dodatkowych, już po zakończonym oprowadzeniu, i wykorzystywanie ich jako punktu wyjścia do dalszych prac czy zadań realizowanych samodzielnie (np. jako prac domowych) lub w grupie – wszystko zależy od inwencji osoby oprowadzającej po wystawie. W „Przewodniku po wystawie” znajdziecie kilka propozycji, z których może będziecie chcieli skorzystać.
Jak zacząć?
Osoby, które oprowadzają grupę po wystawie, a także samodzielnie się z nią zapoznające, powinny zacząć od zeskanowania kodu QR, który znajduje się na pierwszej (tytułowej) planszy wystawy swoim urządzeniem mobilnym. Ten kod QR odsyła na tę stronę, gdzie znajduje się instrukcja pomagająca oprowadzić grupę po wystawie – wskazuje na szczególnie ważne elementy poszczególnych plansz tak, aby upewnić się, że odbiorcy na pewno zwrócili na nie uwagę, jak również dodaje treści, które mogły jeszcze nie zostać omówione w programie nauczania historii.